Την αγκάλιαζε τρυφερά.Της χάιδευε τα μαλλιά και ακουμπούσε γλυκά το χέρι του πάνω στο δικό της.Της ψιθύριζε τους στίχους από τα κομμάτια και της χαμογελούσε γεμάτος σιγουριά πως όλα θα τελείωναν πανέμορφα.
.Δεν ήμουν εκεί.Οι περιγραφές όμως εισέρχονταν στο μυαλό μου και δημιουργούσαν τις εικόνες .Ήταν αδύνατον να αποβάλω όλο αυτό το συναισθηματισμό.
Ήξερα ότι δεν ήταν κάτι ερωτικό.Ήταν απλώς μια εκδήλωση αληθινής αγάπης .Ωστόσο δεν μπορούσα να το αποδεχτώ.
Αναρωτιόμουν.
Άραγε θα έρθει η μέρα που θα κρατάς κι εμένα όπως κρατάς εκείνη χωρίς ενδοιασμούς και φόβο?
Άραγε θα είμαι ποτέ εγώ ότι πιο πολύτιμο έχεις μέσα στα απαλά και πανέμορφα χέρια σου?
Άραγε θα σταματήσεις ποτέ να κομπλάρεις όταν σε φιλώ και όταν τρέχω να χωθώ κάτω από τη μαύρη σου ζακέτα?
Άραγε θα είμαστε ποτέ αληθινά μαζί?
Θα μοιράζεσαι μαζί μου τα προβλήματα σου?
Θα με αφήσεις να είμαι εγώ αυτή που θα σου σκουπίσει τα δάκρυα?
Νομίζεις πως έχεις μεγαλώσει .Πως έχεις τη δύναμη, τη φωνή.
Νιώθω το φόβο σου.
Τυχαίνει μήπως να αισθάνεσαι και εσύ κάτι από όλα αυτά που βιώνω?
Γιατί τελικά η απουσία σου είναι αυτή που γεννά τις λέξεις και κάνει τα τραγούδια να ακούγονται πάντα πιο δυνατά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου