Άγνωστο

Την αγκάλιαζε τρυφερά.Της χάιδευε τα μαλλιά και ακουμπούσε γλυκά το χέρι του πάνω στο δικό της.Της ψιθύριζε τους στίχους από τα κομμάτια και της χαμογελούσε γεμάτος σιγουριά πως όλα θα τελείωναν πανέμορφα.

.Δεν ήμουν εκεί.Οι περιγραφές όμως εισέρχονταν στο μυαλό μου και δημιουργούσαν τις εικόνες .Ήταν αδύνατον να αποβάλω όλο αυτό το συναισθηματισμό.

Ήξερα ότι δεν ήταν κάτι ερωτικό.Ήταν απλώς μια εκδήλωση αληθινής αγάπης .Ωστόσο δεν μπορούσα να το αποδεχτώ.

Αναρωτιόμουν.

Άραγε θα έρθει η μέρα που θα κρατάς κι εμένα όπως κρατάς εκείνη χωρίς ενδοιασμούς και φόβο?

Άραγε θα είμαι ποτέ εγώ ότι πιο πολύτιμο έχεις μέσα στα απαλά και πανέμορφα χέρια σου?

Άραγε θα σταματήσεις ποτέ να κομπλάρεις όταν σε φιλώ και όταν τρέχω να χωθώ κάτω από τη μαύρη σου ζακέτα?

Άραγε θα είμαστε ποτέ αληθινά μαζί?

Θα μοιράζεσαι μαζί μου τα προβλήματα σου?

Θα με αφήσεις να είμαι εγώ αυτή που θα σου σκουπίσει τα δάκρυα?

Νομίζεις πως έχεις μεγαλώσει .Πως έχεις τη δύναμη, τη φωνή.

Νιώθω το φόβο σου.

Τυχαίνει μήπως να αισθάνεσαι και εσύ κάτι από όλα αυτά που βιώνω?

Γιατί τελικά η απουσία σου είναι αυτή που γεννά τις λέξεις και κάνει τα τραγούδια να ακούγονται πάντα πιο δυνατά..

epica!

For my mistakes, i am to blame

Never believed that it was all meant to fall

I 'd give my life , to have you near once again

Take me away, would you forgive me??????

Απόγνωση

Δε μπορώ να μιλήσω σε κανέναν σήμερα.Οι μέρες περνούν και η κατάσταση δεν αλλάζει.Πίεση και οι ερωτήσεις δε σταματούν.
Πώς?
Τι?
Γιατί?
Πες.Δες.Πιες.Εντολές.
Επιστροφή με το αυτοκίνητο.Θέα το αυτοκίνητο.
Πάμε να το κάνουμε?
Τι δε θα το κάνουμε?
Δε θέλω να το κάνουμε.
Κατεδάφιση ονείρων .Εκχυδαϊσμός ιερών λέξεων.
Είπες ότι θα είσαι εδώ.Είπες ότι θα με φροντίσεις.Θα παλέψεις.
Μια εικονική πραγματικότητα και εγώ να λες ότι δραματοποιώ τις καταστάσεις.

pearl jam

Did i say that i need you?
Did i say that i want you?
Oh,if i didn't i'm  a fool you see
No one knows this more than me
As i come clean.

Όταν δεν είσαι εδώ!

Mε ζώνει ο φόβος. Kρυώνω.

Ερινύες εισέρχονται απρόσκλητες στο μυαλό μου και το θολώνουν. Μαχαιριές τρυπάνε την καρδιά μου και την κάνουν χίλια κομμάτια. Δάκρυα. Δάκρυα καυτά. Δάκρυα που αφήνουν σημάδια στη σάρκα και μου θυμίζουν ότι υπήρχες.. Σπαράζω.

Υπήρχες; Υπήρχες στ' αλήθεια ή είσαι κι εσύ κατασκεύασμα του νοσηρού μυαλού μου; Κι αν υπήρχες, που είσαι τώρα; Γιατί δεν σ' ακούω;.. Γιατί δεν σε γεύομαι, γιατί δε νιώθω την ανάσα σου στο κορμί μου; Ποιον να ρωτήσω; Να ρωτήσω τα άστρα, θα ξέρουν που είσαι; Τον ήλιο; Το παγκάκι που καθόμασταν και ένιωθα τη γλώσσα σου να ταξιδεύει το κορμί μου; Κενό.

Ένα απόλυτο κενό. Παύλα. Οι γραμμές των χεριών. Τις θυμάμαι. Μεγάλη γραμμή ζωής. Ας γελάσω.. Τι σημαίνει ζωή; Τι σημαίνει κόλαση; Παράδεισος; Και εγώ πoιο από τα δύο ζω; Ή και τα δύο μαζί;

Εφυγες.. Θα γυρίσεις.. Τι ατελείωτο καρουζέλ. Πότε θα μάθεις επιτέλους ότι δεν είμαι το παιχνίδι που δεν είχες μικρός. Χάσου. Φύγε πιο μακριά. Να μη σε κοιτάω. Να σε θυμάμαι. Να μη βλέπω.. Γιατί με βλέπω σε εσένα. Παρατηρώ ένα ένα τα λάθη μου στις γωνίες του προσώπου σου. Ένα λάθος..  Όλα λάθος. Θάλασσα. Ταξίδι. Αφού δε φεύγεις θα φύγω εγώ. Θα μπω στο καράβι.

Καληνύχτα.. Αλλά κυρίως καλή αυγή.. Χρυσαφένια..

Κιόσκι!

Οι φωτεινές αχτίδες του ήλιου αγγίζουν  τα μαλλιά, το δέρμα, τα χείλη των αγγέλων που ξεδιψούν με μερικά  φιλιά.. Ένας ατέρμονος κύκλος πάθους. Μια αμοιβαία αλληλοδιαδοχή συναισθημάτων οργής και αγάπης.

Μονάχα λίγα λεπτά που ο χρόνος σταμάτησε. Και σώπασε.. Και σώπασαν.. Ένιωσαν.. Βίωσαν.. Χάθηκαν.. Μέχρι την επόμενη φόρα. Κάθε φόρα. Στερνή φορά; Και δάκρυσαν. Και έπαιξαν και κέρδισαν. Έχασαν.. Τους εαυτούς τους.

Η ατμόσφαιρα αποπνικτική, πόσο γήινο μπορεί να είναι;.. Ένα άγγιγμα και νιώθω πάλι ολόκληρη. Πάλι ότι είμαι εγώ. Ο φόβος της καρδιάς πεθαίνει. Όταν φεύγεις όλα σκοτεινιάζουν. Γιατί πρέπει πάντα να φεύγεις; Nα  φεύγω.. Αγάπα με χωρίς όρους.. Συγχώρεσε κάθε αδυναμία μου.. Ζωγράφισε την ψυχή μου.. Βάλε χρώμα στη ζωή μου.. Πεθαίνω.

love!

I will wait for you as long as it takes. I will love you every moment across time.I will always catch you when you fall.I’ll love you with all my heart, in every life, through every death. I 

will not be bound by anything but my love for you. I'll always choose you. Yes that was the word. Every single lifetime, I'll choose you. Just as you have always chosen me. Forever.Love never dies.  how many lives do you need to live, before you find someone worth dying for? Fight for the only thing i knew was good enough, noble enough, powerful enough to be worth risking everything... Love.The only way to survive eternity is to be able to appreciate each moment.Trust is a careless pursuit at best. At worst, it's a good way to get yourself killed .What if the person you were meant to be with could never be yours?

Δική σου!

Μη με εγκαταλείπεις...΄Οχι τώρα που φτάσαμε στο τέρμα.Οχι τώρα που πλησιάσαμε τόσο κοντά.Μη τα παρατάς.Ειμαι δική σου.αιώνια δική σου.

Μια κουταλιά ευτυχίας

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι.. Χλωμή.. Μοιάζω με ετοιμοθάνατη.. Σκοτεινή νύχτα.. Σύνθετη.. Βγήκα να πάρω λίγο αέρα. Που να βρεις γαλήνη μέσα στη βουή της πόλης;.. Προχωρώ και νιώθω τα βήματά μου να πέφτουν στο κενό. Στενά δρομάκια που οδηγούν μακριά από το κέντρο και την πολυκοσμία με καλούν. Φτάνω σε έναν άγνωστο δρόμο. Συναντώ ένα γέρο με δυνατή καρδιά. Την ακούω. Σχεδόν τη βλέπω. Χιλιάδες ουλές και κομμάτια από έρωτες που αποδείχθηκαν ανίσχυροι. Αχ, γιατί να μην είμαι τυφλή, κουφή και αναίσθητη.. Να μη βλέπω, να μην ακούω, να μη νιώθω τον πόνο. Στο μονοπάτι που περπατώ δεν υπάρχουν φώτα.

Είμαι πια έξω από εκεί που πάντα μπορούν να σε εντοπίσουν. Δεν είναι μαγικό να περπατάς σε δρόμους που ίσως για μια στιγμή, τουλάχιστον, να μην τους έχει ο χάρτης; Πάνω σε τέτοιο χώμα γνωρίζεις την ύπαρξη αλλά εστιάζεις στην ανυπαρξία. Τα δέντρα γύρω μου μοιάζουν με θυμωμένους πολεμιστές, με αγρίμια που θέλουν να μου επιτεθούν. Δεξιά και αριστερά μου. Αχ, τι μοναδικό να μπορώ επιτέλους να περπατήσω στο κέντρο του δρόμου, χωρίς το φόβο ότι θα με παρασύρει κάποιο αυτοκίνητο και θα βρεθώ τραυματισμένη στο χώμα να προσπαθώ να ανασάνω.. Φτάνει που κάποιος κατάφερε και τραυμάτισε την καρδιά μου. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο..

Οι μέρες έρχονται και περνάνε και εγώ είμαι εκεί. Δοσμένη και αλυσοδεμένη με αυτό το αστείρευτο συναίσθημά μου για κείνον. Αγάπη.. Πόσες και πόσες φορές προσπάθησα να γλιτώσω από τα πλοκάμια της. Να φύγω, να κάνω μια νέα αρχή.. Αδύνατον.. Όφειλε να με διδάξει. Δε γεύτηκα μόνο θλίψη. Ναι ήταν ένα μεγάλο μέρος, δεν το αρνούμαι.. Όμως άκουσέ με. Και πάλι αν μου έλεγαν να διαλέξω τη θάλασσα των συμφορών και των δακρύων, μαζί με μια κουταλιά ολοκλήρωσης και ευτυχίας ή να διαλέξω μια ανέμελη και ευχάριστη ζωή χωρίς εσένα, πάλι να ξέρεις την κουταλιά θα διάλεγα. Είναι τάχα έξυπνο πως τη ζωή πρέπει να την τρως με το κουτάλι. Αχ, η σάρκα μου θυμάται το άγγιγμά σου.. Το αγγελικό σου άγγιγμα, όταν τα κορμιά μας έγιναν ένα. Όταν ο παράδεισος πήρε χρώμα πορτοκαλί και η αυγή ήταν χρυσαφένια.

Μισώ κάποια αλλόκοτα σημεία πάνω μου. Πόσο αλήθεια είναι ότι το πεπρωμένο μου είναι μαζί σου.. Δεν μπόρεσα να δοθώ σε κανέναν μετά ή πριν από σένα. Είναι η γνωριμία μας που σβήνει τις αναμνήσεις μου στο χθες, σα να μην υπήρξαν ποτέ, κάνει το παρόν μου μοναχικό και το μέλλον φαντάζει οικείο, λες και γεννηθήκαμε για αυτό. Υπάρχει θυμός και απόγνωση στην ψυχή μου. Πιάνω τον εαυτό μου να γρατσουνάει το στήθος μου.. Έπειτα την κοιλιά, τους ώμους, την πλάτη, τα χείλη, τα πόδια. Δεν είσαι εδώ για να με σταματήσεις. Κανείς δεν είναι. Κανείς δεν μπορεί.. Πόσο ελεύθερη θα ήμουν αν δεν ήσουν εσύ.. Μια τέτοια ελεύθερη ζωή.. Χα, δεν τη ζηλεύω. Δεν είμαι φυλακισμένη. Είναι επιλογή μου. Απλώς δεν ξέρω αν την έκανα σε αυτή τη ζωή ή αν οι ψυχές μας είχαν συμφωνήσει αιώνια να σε συναντώ και να σε ερωτεύομαι σε κάθε ζωή. Το άγγιγμά σου δεν είναι τυχαίο.. Το βλέμμα σου όταν με κοιτάς έχει τόσα να πει. Και αναρωτιέμαι ποιος αυτή τη φορά είναι ο άγγελος ή ο δαίμονας; Εγώ ή εσύ; Και τι;..

Σταματώ μια στιγμή να ανασάνω.. Πιάνω με το χέρι μου τη μύτη μου.. Την κλείνω, την πιέζω δυνατά.. Δυνατά, δυνατά.. Ένα βήμα προς την αυτοκτονία. Ένα βήμα προς το μηδέν αλλά και προς το άπειρο. Είμαι δειλή. Δεν μπορώ να πεθάνω. Οχι, δεν είμαι δειλή.. Είμαι δυνατή και θαρραλέα. Το θέμα δεν είναι να επιλέξεις το θάνατο.. Το θέμα είναι να 'χεις το θάρρος να πεις ναι στη ζωή και να την κερδίσεις..

Ηλιοτρόπιο!

Στον κήπο μου έχω πολλά ξεχωριστά λουλούδια. Άλλα είναι ψηλά, άλλα είναι κοντά, άλλα πράσινα, άλλα κίτρινα, άλλα μωβ ή μπλε, άλλα συνδυασμός χρωμάτων. Κάθε μέρα τα ποτίζω με προσοχή. Φτιάχνω το χώμα γύρω τους, απομακρύνω τα ενοχλητικά έντομα, κοιτώ να μην κρυώνουν. O κήπος αυτός είναι ο λόγος ύπαρξής μου, τα λουλούδια η αιτία για να αναπνέω.

Δεν έχω κανέναν σε αυτό τον κόσμο. Οι γονείς μου πεθάνανε, τα παιδιά μου μεγαλώσανε και με εγκαταλείψανε, η γάτα μου ψόφησε πέρυσι το χειμώνα και την έθαψα στην αριστερή γωνία, κάτω απο το περβάζι να βλέπει την ανατολή. Ο ταχυδρόμος περνά που και που, δηλαδή σπάνια, αφήνοντας ένα πακετάκι που κάθε φορά λαχταρώ στην ιδέα πως θα είναι ένα γράμμα. Νοσταλγώ το παλιό φτηνό χαρτί, την υφή του . Μάλλον πιότερο νοσταλγώ τα ραβασάκια που αντάλασσα με τους έρωτες του καλοκαιριού, τότε που ζούσαμε το σήμερα σαν να μην υπήρξε ποτέ το χτες αλλά και σα να μην περιμένουμε να  έρθει ποτέ το αύριο.

Τώρα κάθομαι σε εκείνη την παλιά ψάθινη καρέκλα χειμώνα, καλοκαίρι, άνοιξη, φθινόπωρο και αντί για ραβασάκια διαβάζω λογαριασμούς. Ποιός να με θυμηθεί εξάλλου; Τα λουλούδια μου ειναι ήσυχα, ώρες ώρες σχεδόν ανύπαρκτα. Αν όμως δεν τα ποτίσω μια μέρα, αντιδρούν. Μερικά γερνούν, μερικά χάνουν το χρώμα τους, μερικά πεθαίνουν.

Είχα πάει θυμάμαι μια εκδρομή, μη φανταστείς πολύ μακριά, μέχρι το ποτάμι της γειτονιάς να βρέξω τα μαλλιά  μου και τα πόδια μου, γιατί πλέον το νερό στο σπίτι το ξοδεύω μόνο για εκείνα. Λεφτά πολλά δεν έχω οπότε η συγκατοίκιση, ξερεις, θέλει υποχωρήσεις. Και όταν γύρισα πίσω από τη μικρή μου βόλτα, θα 'ταν δεν θα 'ταν δύο και μισή το μεσημέρι, με τον ήλιο να καίει και το μαντήλι μου να στάζει, αντίκρισα ένα κήπο μαραμένο. Τα λουλούδια τσαλαπατημένα, ξεριζωμένα, μαραμένα, θλιμμένα. Μα πως; Είχα λείψει μονάχα μερικές στιγμές. Για κάποιους τελικά μια μικρή απουσία φαντάζει αιωνιότητα. Ήμουν συντετριμμένη και θυμωμένη. Εγώ τους είχα δώσει την αγάπη μου και αυτά δεν μπόρεσαν να αντέξουν ούτε ένα εμπόδιο;; Ούτε μια δυσκολία; Περνούσαν μπροστά στα μάτια μου όλες οι δυσκολίες της ζωής μου, όλα όσα πέρασα για να είμαι απλά εκεί να τα φροντίζω. Για να ξυπνώ έξι το πρωί κάθε μέρα πριν βγει ο δυνατός ήλιος, πριν φυσήξει και τα πάρει σβάρνα ο άνεμος. Να ξυπνω έξι το πρωί με τους ρευματισμούς μου, απλά να τα βοηθώ να ανθίζουν και εκείνα με εγκατέλειψαν. Γυρνώ το κεφάλι μου για να στραγγίσω το τελευταίο μου δάκρυ. Ποτέ ξανά δεν θα φυτέψω λουλούδια. Κανένα. Ξηρασία. Και τότε; Τότε το βλέπω. Είναι ένα ηλιοτρόπιο. Είναι εκεί.. Φωτεινό, δυνατό, λαμπερό και μου χαμογελά. Όλος ο κήπος ρημαγμένος και αυτό πιο ζωντανό από ποτέ. Και τότε εκείνη η στιγμή, αν μπορώ να την πω στιγμή, ήταν το πρώτο μου βήμα προς την ολοκλήρωση. Και εκείνα τα μοναχικά λεπτά  που νόμιζα πως ο κόσμος έσβηνε και άναβε ταυτόχρονα, κατάλαβα ποιο είναι τελικά το πρώτο βήμα για την ολοκλήρωση..

Λίμνη

Η λίμνη της αγάπης μπορεί να στερέψει;

 Αν πιούμε όλοι οι άνθρωποι από την ίδια λίμνη τι θα συμβεί?

Θα μου δείξεις τι κρύβεται πίσω από το σκοτεινό πέπλο μου καλύπτει το πράσινο χρώμα των ματιών σου? Μπορούμε να αγγίξουμε μαζί αυτό τον κατάλευκο κύκνο?

- Αυτός δεν είναι κύκνος ανήλικο..

- Μα όχι, κοίτα καλύτερα, είναι ένας πανέμορφος κύκνος. Τα μάτια μου μπορούν να τον δουν. Τα μάτια μου φαντάζονται πως θα είναι η υφή του.. Κοίτα πόσο όμορφα καθρεφτίζονται οι φτερούγες του στα γαλαζοπράσινα νερά της λίμνης, θα πετάξει σε λίγο θα δεις! Και εμείς μπορούμε να πετάξουμε!

Μαζί!!

- Δεν μπορούν να πετάξουν οι άνθρωποι, ανήλικο.

- Ω ναι, μπορούν! Αφού πετάνε, πρώτα απ' όλα, οι καρδιές μας.

- Θα μου δώσεις εκείνο το κόκκινο μηλο? Είναι ψηλά και δεν φτάνω όσο και αν τεντώσω τα ποδαράκια μου, να το αγγίξω..

- Μπορείς να ανέβεις στους ώμους μου μικρή μου, τότε μαζί θα φτάσουμε το μήλο σου.

- Μα και βέβαια.. Και βέβαια θα ανέβω. Αν χάσω την ισορροπία μου όμως?

- Το πολύ πολύ να βρεθείς στην αγκαλιά μου, δεν πρόκειται να σε αφήσω να πέσεις. Αν χτυπήσεις μια φορά μονάχα εσύ, οι πληγές στο δικό μου κορμί θα είναι χιλιάδες.

- Ποτέ δεν καταλαβαίνω όσα μου λες. Ειναι ο τρόπος σου ολο μυστήριο και το σχήμα των χειλιών που με αποσυγκεντρώνει  τόσο από το να ακούσω προσεκτικά τις λέξεις.. Μα μόλις τούτο μήλο πέσει στη γη, δεν θα το φάω. Όσο και αν το ποθώ για το υπέροχο χρώμα του ή για την ασύγκριτη γεύση του, δεν θα το φάω. Θα το φυτέψω στη γη για να φυτρώσει δέντρο.. Δέντρο που θα θυμίζει την στιγμή μας αυτή και θα δηλώνει την αστείρευτη και ανεξάντλητη αγάπη μου για σένα...

Πρώτη ματιά στην αστερόσκονη

Μια αχτίδα φωτός υπάρχει μονάχα στο δωμάτιο μου. Το χιόνι έξω άρχισε απαλά να λιώνει.. Χτες χιόνισε και πάγωσε τα πάντα.. Η φύση όμως γέμισε νερό, ξεδίψασε και τώρα είναι έτοιμη πάλι σιγά σιγά να αναγεννηθεί. Αρωματικά κεριά και στικς συντροφεύουν τη νύχτα μου. Μια νύχτα γλυκιάς μοναξιάς αλλά ταυτόχρονα εσωτερικού διαλόγου με το περιβόητο εγώ μου, που πότε μου δινει θάρρος, πότε με αποπαίρνει. Η μυρωδιά του καμμένου κεριού εξευγενίζει την ψυχή μου. Της δίνει χρώμα, μορφή, σχήμα και ρυθμό.

Μέσα σε τούτη τη νύχτα παρατηρώ.. Ανοίγω δειλά την κουρτινα, κοιτώ το απέναντι ζευγάρι που πίνει ένα ακριβό κόκκινο μπουκάλι κρασί. Ψέματα.. Είναι φτηνό, από το μάρκετ της γειτονιάς αλλά ακριβή και μοναδική είναι η στιγμή τους. Το μωράκι από κάτω κλαίει.. Αναζητά τη μητρική θαλπωρή και η γιαγιά στον πρώτο όροφο  πλέκει ενα ροζ πουλοβεράκι για τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Η απουσία σου δεν ήταν ποτέ πιο έντονη. Τα λουλούδια μαράθηκαν δίπλα στο βάζο σου λέω, βλέπω κάθε μέρα να πέφτουν ένα ένα τα πέταλα.. Και δεν τα μαζεύω. Το μπλουζάκι σου, που δεν έχω πλύνει εδώ και καιρό, έχασε τη μυρωδιά του. Έχει μόνο τη μυρωδιά των τελευταίων μου δακρύων. Το κρεβάτι ξέστρωτο, τα πόδια μου παγωμένα, τα χέρια μου κουρασμένα. Κι αυτή η μυρωδιά.. Ευτυχώς που υπάρχει..

Ούτε ενα αστέρι στον ουρανό απόψε.. Δεν μπορεί.. Κάπως.. Κάπου.. Κάτι θα έχει μείνει από αστερόσκονη....