Ηλιοτρόπιο!

Στον κήπο μου έχω πολλά ξεχωριστά λουλούδια. Άλλα είναι ψηλά, άλλα είναι κοντά, άλλα πράσινα, άλλα κίτρινα, άλλα μωβ ή μπλε, άλλα συνδυασμός χρωμάτων. Κάθε μέρα τα ποτίζω με προσοχή. Φτιάχνω το χώμα γύρω τους, απομακρύνω τα ενοχλητικά έντομα, κοιτώ να μην κρυώνουν. O κήπος αυτός είναι ο λόγος ύπαρξής μου, τα λουλούδια η αιτία για να αναπνέω.

Δεν έχω κανέναν σε αυτό τον κόσμο. Οι γονείς μου πεθάνανε, τα παιδιά μου μεγαλώσανε και με εγκαταλείψανε, η γάτα μου ψόφησε πέρυσι το χειμώνα και την έθαψα στην αριστερή γωνία, κάτω απο το περβάζι να βλέπει την ανατολή. Ο ταχυδρόμος περνά που και που, δηλαδή σπάνια, αφήνοντας ένα πακετάκι που κάθε φορά λαχταρώ στην ιδέα πως θα είναι ένα γράμμα. Νοσταλγώ το παλιό φτηνό χαρτί, την υφή του . Μάλλον πιότερο νοσταλγώ τα ραβασάκια που αντάλασσα με τους έρωτες του καλοκαιριού, τότε που ζούσαμε το σήμερα σαν να μην υπήρξε ποτέ το χτες αλλά και σα να μην περιμένουμε να  έρθει ποτέ το αύριο.

Τώρα κάθομαι σε εκείνη την παλιά ψάθινη καρέκλα χειμώνα, καλοκαίρι, άνοιξη, φθινόπωρο και αντί για ραβασάκια διαβάζω λογαριασμούς. Ποιός να με θυμηθεί εξάλλου; Τα λουλούδια μου ειναι ήσυχα, ώρες ώρες σχεδόν ανύπαρκτα. Αν όμως δεν τα ποτίσω μια μέρα, αντιδρούν. Μερικά γερνούν, μερικά χάνουν το χρώμα τους, μερικά πεθαίνουν.

Είχα πάει θυμάμαι μια εκδρομή, μη φανταστείς πολύ μακριά, μέχρι το ποτάμι της γειτονιάς να βρέξω τα μαλλιά  μου και τα πόδια μου, γιατί πλέον το νερό στο σπίτι το ξοδεύω μόνο για εκείνα. Λεφτά πολλά δεν έχω οπότε η συγκατοίκιση, ξερεις, θέλει υποχωρήσεις. Και όταν γύρισα πίσω από τη μικρή μου βόλτα, θα 'ταν δεν θα 'ταν δύο και μισή το μεσημέρι, με τον ήλιο να καίει και το μαντήλι μου να στάζει, αντίκρισα ένα κήπο μαραμένο. Τα λουλούδια τσαλαπατημένα, ξεριζωμένα, μαραμένα, θλιμμένα. Μα πως; Είχα λείψει μονάχα μερικές στιγμές. Για κάποιους τελικά μια μικρή απουσία φαντάζει αιωνιότητα. Ήμουν συντετριμμένη και θυμωμένη. Εγώ τους είχα δώσει την αγάπη μου και αυτά δεν μπόρεσαν να αντέξουν ούτε ένα εμπόδιο;; Ούτε μια δυσκολία; Περνούσαν μπροστά στα μάτια μου όλες οι δυσκολίες της ζωής μου, όλα όσα πέρασα για να είμαι απλά εκεί να τα φροντίζω. Για να ξυπνώ έξι το πρωί κάθε μέρα πριν βγει ο δυνατός ήλιος, πριν φυσήξει και τα πάρει σβάρνα ο άνεμος. Να ξυπνω έξι το πρωί με τους ρευματισμούς μου, απλά να τα βοηθώ να ανθίζουν και εκείνα με εγκατέλειψαν. Γυρνώ το κεφάλι μου για να στραγγίσω το τελευταίο μου δάκρυ. Ποτέ ξανά δεν θα φυτέψω λουλούδια. Κανένα. Ξηρασία. Και τότε; Τότε το βλέπω. Είναι ένα ηλιοτρόπιο. Είναι εκεί.. Φωτεινό, δυνατό, λαμπερό και μου χαμογελά. Όλος ο κήπος ρημαγμένος και αυτό πιο ζωντανό από ποτέ. Και τότε εκείνη η στιγμή, αν μπορώ να την πω στιγμή, ήταν το πρώτο μου βήμα προς την ολοκλήρωση. Και εκείνα τα μοναχικά λεπτά  που νόμιζα πως ο κόσμος έσβηνε και άναβε ταυτόχρονα, κατάλαβα ποιο είναι τελικά το πρώτο βήμα για την ολοκλήρωση..