Mε ζώνει ο φόβος. Kρυώνω.
Ερινύες εισέρχονται απρόσκλητες στο μυαλό
μου και το θολώνουν. Μαχαιριές τρυπάνε την καρδιά μου και την κάνουν χίλια
κομμάτια. Δάκρυα. Δάκρυα καυτά. Δάκρυα που αφήνουν σημάδια στη σάρκα και μου
θυμίζουν ότι υπήρχες.. Σπαράζω.
Υπήρχες; Υπήρχες
στ' αλήθεια ή είσαι κι εσύ κατασκεύασμα του νοσηρού μυαλού μου; Κι αν υπήρχες, που είσαι τώρα; Γιατί δεν
σ' ακούω;.. Γιατί δεν σε γεύομαι, γιατί δε νιώθω την
ανάσα σου στο κορμί μου; Ποιον να ρωτήσω; Να ρωτήσω
τα άστρα, θα ξέρουν που είσαι; Τον ήλιο; Το παγκάκι
που καθόμασταν και ένιωθα τη γλώσσα σου να ταξιδεύει το κορμί μου; Κενό.
Ένα απόλυτο κενό. Παύλα. Οι γραμμές των
χεριών. Τις θυμάμαι. Μεγάλη γραμμή ζωής. Ας γελάσω.. Τι σημαίνει ζωή; Τι σημαίνει κόλαση; Παράδεισος; Και εγώ πoιο από τα δύο ζω; Ή και τα δύο μαζί;
Εφυγες.. Θα γυρίσεις.. Τι ατελείωτο
καρουζέλ. Πότε θα μάθεις επιτέλους ότι δεν είμαι το παιχνίδι που δεν είχες
μικρός. Χάσου. Φύγε πιο μακριά. Να μη σε κοιτάω. Να σε θυμάμαι. Να μη βλέπω..
Γιατί με βλέπω σε εσένα. Παρατηρώ ένα ένα τα λάθη μου στις γωνίες του προσώπου
σου. Ένα λάθος.. Όλα λάθος. Θάλασσα.
Ταξίδι. Αφού δε φεύγεις θα φύγω εγώ. Θα μπω στο καράβι.
Καληνύχτα.. Αλλά κυρίως καλή αυγή..
Χρυσαφένια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου