Μια αχτίδα φωτός υπάρχει μονάχα στο
δωμάτιο μου. Το χιόνι έξω άρχισε απαλά να λιώνει.. Χτες χιόνισε και πάγωσε τα
πάντα.. Η φύση όμως γέμισε νερό, ξεδίψασε και τώρα είναι έτοιμη πάλι σιγά σιγά
να αναγεννηθεί. Αρωματικά κεριά και στικς συντροφεύουν τη νύχτα μου. Μια νύχτα
γλυκιάς μοναξιάς αλλά ταυτόχρονα εσωτερικού διαλόγου με το περιβόητο εγώ μου,
που πότε μου δινει θάρρος, πότε με αποπαίρνει. Η μυρωδιά του καμμένου κεριού
εξευγενίζει την ψυχή μου. Της δίνει χρώμα, μορφή, σχήμα και ρυθμό.
Μέσα σε τούτη τη νύχτα παρατηρώ.. Ανοίγω
δειλά την κουρτινα, κοιτώ το απέναντι ζευγάρι που πίνει ένα ακριβό κόκκινο
μπουκάλι κρασί. Ψέματα.. Είναι φτηνό, από το μάρκετ της γειτονιάς αλλά ακριβή
και μοναδική είναι η στιγμή τους. Το μωράκι από κάτω κλαίει.. Αναζητά τη
μητρική θαλπωρή και η γιαγιά στον πρώτο όροφο
πλέκει ενα ροζ πουλοβεράκι για τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Η απουσία σου δεν ήταν ποτέ πιο έντονη.
Τα λουλούδια μαράθηκαν δίπλα στο βάζο σου λέω, βλέπω κάθε μέρα να πέφτουν ένα
ένα τα πέταλα.. Και δεν τα μαζεύω. Το μπλουζάκι σου, που δεν έχω πλύνει εδώ και
καιρό, έχασε τη μυρωδιά του. Έχει μόνο τη μυρωδιά των τελευταίων μου δακρύων.
Το κρεβάτι ξέστρωτο, τα πόδια μου παγωμένα, τα χέρια μου κουρασμένα. Κι αυτή η
μυρωδιά.. Ευτυχώς που υπάρχει..
Ούτε ενα αστέρι στον ουρανό απόψε.. Δεν
μπορεί.. Κάπως.. Κάπου.. Κάτι θα έχει μείνει από αστερόσκονη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου