Μια κουταλιά ευτυχίας

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι.. Χλωμή.. Μοιάζω με ετοιμοθάνατη.. Σκοτεινή νύχτα.. Σύνθετη.. Βγήκα να πάρω λίγο αέρα. Που να βρεις γαλήνη μέσα στη βουή της πόλης;.. Προχωρώ και νιώθω τα βήματά μου να πέφτουν στο κενό. Στενά δρομάκια που οδηγούν μακριά από το κέντρο και την πολυκοσμία με καλούν. Φτάνω σε έναν άγνωστο δρόμο. Συναντώ ένα γέρο με δυνατή καρδιά. Την ακούω. Σχεδόν τη βλέπω. Χιλιάδες ουλές και κομμάτια από έρωτες που αποδείχθηκαν ανίσχυροι. Αχ, γιατί να μην είμαι τυφλή, κουφή και αναίσθητη.. Να μη βλέπω, να μην ακούω, να μη νιώθω τον πόνο. Στο μονοπάτι που περπατώ δεν υπάρχουν φώτα.

Είμαι πια έξω από εκεί που πάντα μπορούν να σε εντοπίσουν. Δεν είναι μαγικό να περπατάς σε δρόμους που ίσως για μια στιγμή, τουλάχιστον, να μην τους έχει ο χάρτης; Πάνω σε τέτοιο χώμα γνωρίζεις την ύπαρξη αλλά εστιάζεις στην ανυπαρξία. Τα δέντρα γύρω μου μοιάζουν με θυμωμένους πολεμιστές, με αγρίμια που θέλουν να μου επιτεθούν. Δεξιά και αριστερά μου. Αχ, τι μοναδικό να μπορώ επιτέλους να περπατήσω στο κέντρο του δρόμου, χωρίς το φόβο ότι θα με παρασύρει κάποιο αυτοκίνητο και θα βρεθώ τραυματισμένη στο χώμα να προσπαθώ να ανασάνω.. Φτάνει που κάποιος κατάφερε και τραυμάτισε την καρδιά μου. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο..

Οι μέρες έρχονται και περνάνε και εγώ είμαι εκεί. Δοσμένη και αλυσοδεμένη με αυτό το αστείρευτο συναίσθημά μου για κείνον. Αγάπη.. Πόσες και πόσες φορές προσπάθησα να γλιτώσω από τα πλοκάμια της. Να φύγω, να κάνω μια νέα αρχή.. Αδύνατον.. Όφειλε να με διδάξει. Δε γεύτηκα μόνο θλίψη. Ναι ήταν ένα μεγάλο μέρος, δεν το αρνούμαι.. Όμως άκουσέ με. Και πάλι αν μου έλεγαν να διαλέξω τη θάλασσα των συμφορών και των δακρύων, μαζί με μια κουταλιά ολοκλήρωσης και ευτυχίας ή να διαλέξω μια ανέμελη και ευχάριστη ζωή χωρίς εσένα, πάλι να ξέρεις την κουταλιά θα διάλεγα. Είναι τάχα έξυπνο πως τη ζωή πρέπει να την τρως με το κουτάλι. Αχ, η σάρκα μου θυμάται το άγγιγμά σου.. Το αγγελικό σου άγγιγμα, όταν τα κορμιά μας έγιναν ένα. Όταν ο παράδεισος πήρε χρώμα πορτοκαλί και η αυγή ήταν χρυσαφένια.

Μισώ κάποια αλλόκοτα σημεία πάνω μου. Πόσο αλήθεια είναι ότι το πεπρωμένο μου είναι μαζί σου.. Δεν μπόρεσα να δοθώ σε κανέναν μετά ή πριν από σένα. Είναι η γνωριμία μας που σβήνει τις αναμνήσεις μου στο χθες, σα να μην υπήρξαν ποτέ, κάνει το παρόν μου μοναχικό και το μέλλον φαντάζει οικείο, λες και γεννηθήκαμε για αυτό. Υπάρχει θυμός και απόγνωση στην ψυχή μου. Πιάνω τον εαυτό μου να γρατσουνάει το στήθος μου.. Έπειτα την κοιλιά, τους ώμους, την πλάτη, τα χείλη, τα πόδια. Δεν είσαι εδώ για να με σταματήσεις. Κανείς δεν είναι. Κανείς δεν μπορεί.. Πόσο ελεύθερη θα ήμουν αν δεν ήσουν εσύ.. Μια τέτοια ελεύθερη ζωή.. Χα, δεν τη ζηλεύω. Δεν είμαι φυλακισμένη. Είναι επιλογή μου. Απλώς δεν ξέρω αν την έκανα σε αυτή τη ζωή ή αν οι ψυχές μας είχαν συμφωνήσει αιώνια να σε συναντώ και να σε ερωτεύομαι σε κάθε ζωή. Το άγγιγμά σου δεν είναι τυχαίο.. Το βλέμμα σου όταν με κοιτάς έχει τόσα να πει. Και αναρωτιέμαι ποιος αυτή τη φορά είναι ο άγγελος ή ο δαίμονας; Εγώ ή εσύ; Και τι;..

Σταματώ μια στιγμή να ανασάνω.. Πιάνω με το χέρι μου τη μύτη μου.. Την κλείνω, την πιέζω δυνατά.. Δυνατά, δυνατά.. Ένα βήμα προς την αυτοκτονία. Ένα βήμα προς το μηδέν αλλά και προς το άπειρο. Είμαι δειλή. Δεν μπορώ να πεθάνω. Οχι, δεν είμαι δειλή.. Είμαι δυνατή και θαρραλέα. Το θέμα δεν είναι να επιλέξεις το θάνατο.. Το θέμα είναι να 'χεις το θάρρος να πεις ναι στη ζωή και να την κερδίσεις..